Leveraandoening, een grote en groeiende markt wereldwijd

Cirrose is een late-fase leveraandoening die zich voordoet wanneer littekenweefsel (fibrose) gezond weefsel vervangt. Alcohol en virale hepatitis B en C zijn gewoonlijk de oorzaken van cirrose, hoewel er vele andere oorzaken kunnen zijn, zoals non-alcoholische leververvetting (NAFLD) en non-alcoholische steatohepatitis (NASH).

De incidentie van een leveraandoening en levercirrose stijgt, en dit door een ongezonde levensstijl, obesitas en vergrijzing van de bevolking.

Chronische leveraandoeningen en cirrose zijn één van de snelst groeiende doodsoorzaken in de VS. bron

NAFLD en NASH

NAFLD (non-alcoholische leververvetting) en NASH (non-alcoholische steatohepatitis) zijn beide nauw gelinkt aan diabetes en obesitas.
De prevalentie van NASH in de VS zal naar verwachting met 63% stijgen tussen 2015 en 2030. bron

NAFLD zijn infiltraties van vet in de lever die niet veroorzaakt worden door alcohol, wat dan kan leiden tot NASH, een ernstigere fase van de aandoening waar de lever ontstoken raakt door de accumulatie van vet. Er wordt geschat dat op de korte en middellange termijn tussen de drie en vier miljoen mensen in de VS zullen lijden aan levercirrose ten gevolge van NASH, gebaseerd op de huidige prevalentie van NASH bij de VS-populatie en de geobserveerde snelheid waaraan NASH-patiënten cirrose ontwikkelen. bron

NASH is een “stille ziekte”, wat betekent dat het moeilijk is om een diagnose te stellen totdat de ziekte aanzienlijk is ontwikkeld en daarom is interventie in een vroeg stadium om fibose en littekenvorming te voorkomen een klinische uitdaging.

NASH Information Sheet

Ascites en refractaire ascites

Ascites, de ophoping van vocht in de buik, is een belangrijke complicatie van levercirrose. Ongeveer 50% van de patiënten met cirrose ontwikkelen ascites binnen de tien jaar na de diagnose van cirrose. bron
Het beheer van ascites is gebaseerd op een laag-natrium dieet en een vochtafdrijvende behandeling. Wanneer een behandeling met medicijnen en dieetrestricties niet langer effectief zijn, dan is de standaardbehandeling paracentese, een invasieve procedure waarbij een grote-boor naald in de buik wordt ingebracht om het vocht af te voeren over een periode van enkele uren. Paracentese van meer dan 5 liter wordt grote volume paracentese genoemd (LVP – Large Volume Paracentesis).

Ongeveer 7,5% van de patiënten met cirrose en ascites zullen refractaire ascites ontwikkelen, wat ascites is die niet reageert op een dieet met zoutrestricties en een hoge-dosis diuretische behandeling of die snel terugkeert na paracentese. bron

Recurrente of recidive ascites is een ernstige fase voorafgaand aan de verdere progressie naar refractaire ascites en wordt gedefinieerd als ascites die terugkeert op minstens 3 ogenblikken binnen een periode van 12 maanden ondanks voorschrift van een zoutbeperking en adequate diuretische dosering.

Ascites heeft een heel negatieve impact op de levenskwaliteit van de patiënt, inclusief moeilijkheden om te eten, bewegen, ademen en slapen. Patiënten met ascites lijden aan ondervoeding, afzondering van de gemeenschap, ernstige infectierisico’s, zwellingen en spanningen.

Patiënten kunnen tot 10 à 15 liter vocht accumuleren elke 15 dagen. Wanneer grote hoeveelheden ascites ophopen in de buikholte, dan zet het volume van het vocht druk op de omliggende organen zoals de blaas, maag en zelfs het middenrif. Bijkomend bij het probleem van moeilijk bewegen, kunnen ook symptomen zoals vermoeidheid, kortademigheid en pijn zich voordoen. Druk op de maag kan leiden tot verlies van eetlust en maagzuur, wat uiteindelijk leidt tot ondervoeding, en een constante kortademigheid kan het vermogen van een patiënt om dagelijkse taken uit te voeren beperken. Te veel druk in de buik kan leiden tot de ontwikkeling van hernia’s rond de navel of in de lies. Patiënten met ascites lopen een groter risico tot het ontwikkelen van andere complicaties zoals ernstige interne infecties en nierproblemen.

Ascites Information Sheet

Alternatieve behandelingen voor refractaire ascites

Tot de alfapump® er was, waren de behandelingsopties voor refractaire ascites beperkt en onvoldoende voor sommige patiënten, waardoor zowel de patiënten als de artsen een betere oplossing nodig hadden. De EASL (European Association for the Study of the Liver) klinische praktijkrichtlijnen voorzien aanbevelingen voor behandelingen voor patiënten met gedecompenseerde cirrose, inclusief het gebruik van de alfapump® sinds april 2018.

De standaardzorg voor refractaire ascites is LVP met albumine-infusie om het risico op paracentese-geïnduceerde circulatoire dysfunctie te verminderen. Hoewel LVP in het algemeen als veilig wordt beschouwd, is het een pijnlijke en belastende procedure dewelke enkel een symptomatische verlichting op korte termijn oplevert, omdat het dient herhaald te worden wanneer de ascites zich weer ophoopt.

Ondertussen blijft de patiënt zich opgeblazen en onwel voelen terwijl het vocht zich blijft ophopen, wat samen met de regelmatige bezoeken aan het hospitaal een zware impact heeft op de levenskwaliteit van de patiënt. De herhaaldelijke procedures brengen ook een aanzienlijke kost met zich mee en een belasting voor de gezondheidszorgsystemen.

Bij sommige patiënten met refractaire ascites door levercirrose, is een therapeutisch alternatief voor herhaaldelijke LVP’s het gebruik van een transjugular intrahepatische portosystemische shunt (TIPS). Een TIPS is een shunt om een aanzienlijke hoeveelheid van de bloedstroom rond de beschadigde lever om te leiden in de belangrijkste bloedvaten. De vermindering van bloedstroom door de lever resulteert in een verminderde filtering van giftige stoffen en resulteert in een verhoogd risico op hepatische encefalopathie, wat zich ontwikkelt bij 30-50% van de patiënten, en wat verder verhoogd met de leeftijd. bron
Als gevolg daarvan, brengt TIPS aanzienlijke risico’s met zich mee voor patiënten ouder dan 65 jaar, een leeftijd die veel patiënten met ascites van NASH hebben.

De enige behandeling voor een leveraandoening is een levertransplantatie. Levertransplantaties zijn zeer beperkt qua beschikbaarheid en resulteren in grote gezondheidszorgkosten. Levenslang gebruik van medicatie voor immunosuppressie is vereist om het risico te verminderen dat het lichaam van de patiënt het transplantaat zou afstoten.